احمد ابراهیمی در سال ۱۳۰۵ در اورامانات کوردستان متولد شد.اکثر اعضای خانواده او دستی در موسیقی داشتند و همین امر سبب شد تا او هم با تشویق خانواده به سراغ موسیقی و یادگیری این هنر برود.
ابراهیمی بیش از دوازده سال نداشت که به تهران نقل مکان کرد.در سال ۱۳۲۷ با توجه به صدای خوشی که داشت با استادان بزرگ موسیقی ایران نظیر ابوالحسن صبا ،مرتضی محجوبی، حسین تهرانی، غلامحسین بنان، ادیب خوانساری آشنا شد و از محضر همگی این بزرگان موسیقی ایران بهره‌مند شد.
پس از پنج سال که تحت تعلیم آنان قرار می‌گیرد اولین برنامه رادیویی خود را با محمود ذوالفنون در رادیو تهران اجرا کرد که با تشویق و استقبال مردم روبرو شد.
ابراهیمی پس از یک سال اجرای برنامه‌های مختلف موسیقی در رادیو، به سال ۱۳۳۳ به ارکستر مرتضی‌خان محجوبی ،استاد پیانو که با همکاری محمد میرنقیبی اداره می شد، راه می‌یابد و شکوفایی هنری وی از همین زمان آغاز می‌شود. همکاری او تا سال ۱۳۳۵ با این ارکستر ادامه داشت.
از سال ۱۳۴۲ تا اواخر سال ۱۳۵۴ به سمت رئیس دفتر اداره کل فعالیت‌های هنری و از سال ۱۳۵۴ تا اواخرسال ۱۳۵۸ به سمت مدیر امور اداری سازمان ملی “فولکلور”ایران منصوب و مشغول کار می‌شود و ضمناً به برنامه‌های هنری خودش ادامه می‌دهد.
احمد ابراهیمی در فروردین ماه ۱۳۵۹ پس از پشت سرگذاشتن بیست و چهار سال مستمر کار هنری و مدیریت هنری با تقاضای خودش بازنشسته می‌شود.
بعد از انقلاب عمده وقت ابراهیمی به آموزش ردیف‌های آوازی به شاگردان و علاقه‌مندان موسیقی آوازی صرف شد.
این استاد پیشکسوت هنر ایران مدتی را به طور بلاتکلیف در بیمارستان امام خمینی در اورژانس بستری بود و مسئولان آن بیمارستان حاضر به بستری کردن وی در بخش مراقبت‌های ویژه نشدند به همین دلیل وی با وجود حال نامساعد ناگزیر به جابجایی به بیمارستان فرمانیه شد.
وی در تیرماه سال ۱۳۹۲ در پی یک دوره بیماری در سن ۸۷ سالگی در بیمارستان فرمانیه تهران درگذشت.
