خواننده‌ی خوش‌صدا، هنرمند هنرآگاه و توانای موسیقی سنتی ایران، عشق به موسیقی را از پدر و مادرش دریافت کرده است. صدای گرم و لطیف مادر، اورا با روح‌انگیز و قمرالملوک وزیری آشنا می‌کرد و زخمه‌های پدر بر تار، یادی از استاد شهنازی را در وجود هنرمند خردسال ذخیره می‌کرد.
او در هشت‌سالگی با شرکت در برنامه‌ی کودک رادیو تهران گام به میدان هنر می‌گذارد و سپس در هنرستان آزاد موسیقی ملی ایران با نامداران و پایه‌گذاران این معبد: امیر جاهد، استاد صبا، عبدالله دوامی، محمود کریمی، فرامرز پایور، احمد عبادی و بسیاری دیگر آشنا و همگام می‌گردد، تا شوق و توانش خود را بپروراند و بازنماید.
همپای فراگیری موسیقی، راه طبیعی زندگی خود را با پیگیری تحصیلاتش می‌پیماید. برای او موسیقی هنری است فراخور ستایش، همچنانکه از کهن‌روزگاران نیز در پهنه‌ی گیتی، موسیقی از سوی هر فرهنگ و باوری، ابزار ستایش بوده است. راه پویایی هنر را از راه کسب و کار باید جدا کرد، و این هنر را نباید با نیازهای دیگر آمیخت و آلوده ساخت. نگرش ایشان به هنر موسیقی، به پیوندی بین عاشق و معشوق یا عابد و معبود می‌ماند.
همکاری با تلویزیون ملی ایران با اجرای زنده.
پایان بردن دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه تهران در سال ۱۳۵۳ و همزمان شرکت در گروه‌های موسیقی دانشگاه تهران. تدریس آواز به دانشجویان.
گذراندن دوره‌ی تخصصی کودکان و نوجوانان و همزمان شرکت در برنامه‌ی گلچین هفته رادیو با نام هنری «سروش ایزدی». همکاری با گروه‌های: فرهنگ و هنر (گروه پایور)، سماعی، مفتاح، شیدا و ارکستر بزرگ رادیو تلویزیون ملی ایران.
گرفتن تخصص بیماری‌های کودکان و نوجوانان از وزارت علوم ایران.
سکونت در کشور اتریش، شهر وین از سال ۱۹۸۱٫
اخذ درجه‌ی دکترا از دانشگاه وین ۱۹۸۹ و تخصص ۱۹۹۰ و ادامه‌ی حرفه‌ی پزشکی در کنار فعالیت‌های هنری.
یکی از سی- دی های سروش ایزدی که به دعوت کمپانی AVIDIS در فرانسه تهیه شد، و از سوی روزنامه‌ی لوموند پاریس، مدال موزیک استثنایی شوک دریافت کرد.
نام هنری سروش ایزدی را، شاعر نامدار هوشنگ ابتهاج (سایه) به او میدهد. چون او بانوی آواز ایزدی است.
