همایون نصیری جوان پس از سال‌ها همکاری با کسانی چون پیمان یزدانیان، علی صمدپور، فردین خلعتبری، مجید انتظامی، احمد پژمان، اردوان کامکار، رضا روحانی، شروین مهاجر، علیرضا عصار و… در سال ۱۳۸۱ گروه دارکوب را به همراه دوستانش تاسیس کرد و با تاکید بر سازهای ضربی ایرانی و خارجی، توانست عده زیادی از مردم را به سوی خود جلب کند. موسیقی گروه دارکوب نوعی موسیقی تلفیقی و ریتمیک است که به‌دلیل بی‌رقیب بودن، هنوز نمی‌توان آن را تایید یا تکذیب کرد. اجراهای گروه دارکوب را در حال حاضر باید به‌عنوان یک تجربه جدید دید و شنید و بدون هراس از نوگرایی این گروه، آن را دست‌کم بدون پیش‌داوری و به‌عنوان یک تجربه جدید پذیرفت. اگرچه پذیرش این نگاه از سوی سنت‌گرایان موسیقی ما و متعصبان موسیقی کلاسیک ایرانی و غیرایرانی، بسیار سخت است اما غیرقابل اجتناب نیز می‌نماید. گروه دارکوب با بهره‌گیری از مجموعه‌ای از سازهای ریتمیک و ضربی مثل پرکاشن و دمام در کنار سازهایی چون گیتارباس، ترومپت، پیانو و کیبورد، گیتار فلامنگو، رامز، گیتارالکتریک، کمانچه، دی جی ریدو، ساکسیفون و سازهای محلی بوشهر روی صحنه رفت و در هر قطعه بار اصلی را به دوش یکی از سازها انداخت. اگرچه ویژگی همه قطعات، ریتمیک‌بودن آنها بود اما سازهای ترومپت، گیتار، کمانچه و… نیز سازهای ریتمیک را همراهی می‌کردند. در حقیقت نوع کار دارکوب به‌گونه‌ای است که نمی‌توان به درستی گفت که ساز اصلی گروه کدام است؛ دارکوب به سازهای ضربی، بادی و زهی به یک اندازه اهمیت می‌دهد اما پایه اصلی قطعات بر سازهای ضربی استوار است.
