رضا والي در سال ۱۳۳۱ در قزوين متولد و با تحصيل در رشته موسيقي از هنرستان موسيقي فارغ‌التحصيل و در سال ۱۳۵۱ با عزيمت به اتريش در آكادمي موسيقي وين مشغول به تحصيل در رشته موسيقي و آهنگسازي شد. او در سال ۱۳۶۳ در رشته تئوري و آهنگسازي از دانشگاه پيتسبرگ مدرك دكترا (PHP) گرفت و اكنون عضو هیئت علمي گروه موسيقي دانشگاه پيتسبرگ پنسيلوانيا است. آثار والي شامل قطعاتي براي اركسترهاي بزرگ، كوارتت زهي، پيانو و آواز، موسيقي الكترونيكي و رايانه‌اي، و موسيقي مجلسي است. جايزه‌ي افتخاري وزارت فرهنگ و هنر اتريش، دو جايزه اندرو دبليو ملون فلوشيپ(۱) ، جوايزي از شوراي هنر پنسيلوانيا و بورس‌هايي از گروه هنري كرونوس كوارتت(۲) گروه موسيقي نو پيتسبرگ و فيلارمونيك شمال‌شرقي پنسيلوانيا از يادبودها و جوايزي هستند كه او تاكنون دريافت كرده است. در دسامبر ۱۹۹۱ بنگاه فرهنگي پيتسبرگ، او را به عنوان پديده‌ي برجسته هنري معرفي كرد و جايزه دستاورد خلاق را به او داد. ديويد استاك(۳)، آهنگساز و منتقد عقيده دارد رضا والي پس از بارتوك يكي از موفق‌ترين آهنگسازاني است كه توانسته موسيقي محلي را با موسيقي كلاسيك غربي به شيوه‌اي بي‌نظير و با همان جذابيت آثار اصلي تلفيق كند. آثار والي تاكنون در بسياري از كشورهاي آمريكا، اروپا، آمريكاي جنوبي و استراليا اجرا شده و تحسين منتقدان را برانگيخته است. نخستين كوارتت زهي او براي اولين‌بار به وسيله‌ي گروه كوارتت كرونوس اجرا شد و روزنامه لوس‌آنجلس تايمز با اطلاق صفاتي چون مصمم، مستدل و دراماتيك پرشور، آن را تحسين كرد. بسياري از آهنگسازان اواخر سده‌ي نوزدهم و اوايل سده‌ي بيستم، موسيقي محلي سرزمين مادري خود را به عنوان منبع الهام براي آثارشان به كار برنده اند. به عقيده‌ي بعضي از آهنگسازان، همچون استراوينسكي، اين شيوه حماقتي زودگذر بود كه خيلي زود با نئوكلاسيسيسم دنبال شد. اين شيوه از منظر آهنگسازان ديگر، يكي از چندگونه مدرنيسم بود. بلا بارتوك، مانوئل دوفايا، و زولتاي كداي از مهم‌ترين آهنگسازان اروپايي هستند كه موسيقي محلي را منبع تصنيف آثارشان قرار دادند. رضا والي از زمره‌ي آهنگسازاني است كه آثار محلي ايران را به عنوان اساس تصنيف موسيقي كلاسيك غربي به كار مي‌برد. والي از هنگام هنرآموزي در هنرستان موسيقي تهران تاكنون، به گردآوري آثار موسيقي محلي ايران پرداخته است. سپس هم براساس آنها آهنگ ساخته و هم قطعاتي با سبك‌هاي محلي نوشته است كه همان موسيقي محلي مجازي(۴)است كه بارتوك از آن ياد مي‌كرد. والي در سال ۱۳۵۷ نخستين سري آثار محلي براي پيانو و آواز را به پايان رساند. سه سري ديگر هم در اوايل سال ۱۳۶۰ آماده شدند براي پيانو و آواز بودند اما او در سال ۱۳۶۳ نوشتن آثار محلي براي سازهاي گوناگون را آغاز كرد كه از آنجمله سري پنجم براي گروه‌هاي كوچك، تكخواني و همخواني و كودكان، سري ششم براي هارپسيكورد و آواز، سري هفتم و دهم براي آواز و اركستر مجلسي و سري هشتم براي آواز و گروه‌هاي كوچك مجلسي هستند.
